Kiedy Simon Rattle obejmował dyrekcję Filharmonii Berlińskiej, na koncercie inauguracyjnym zabrzmiały dwa utwory, V Symfonia Gustawa Mahlera i „Asyla” na wielką orkiestrę symfoniczną – kompozycja Thomasa Adèsa. Dwa lata później, po prapremierze w Covent Garden, Adèsowską „Burzę” okrzyknięto jedną z najlepszych adaptacji sztuk Szekspira w dziejach formy operowej. Jego debiutancka opera „Powder Her Face” z 1995 r. – luźno nawiązująca do biografii Margaret Campbell, która swym nienasyconym apetytem na mężczyzn i burzliwym rozwodem z jedenastym księciem Argyll doprowadziła do pamiętnego skandalu polityczno-obyczajowego – zdążyła objechać już cały świat. Adès zdecydowanie prowadzi w wyścigu do miana następcy Benjamina Brittena, przynajmniej zdaniem krytyków brytyjskich. W światowych rankingach często plasuje się w pierwszej dziesiątce najwybitniejszych kompozytorów współczesnych.

W...