Jubileusz tyleż imponujący, co cichy. Może będzie tak, że to, co tu teraz na życzenie redakcji "Tygodnika" napiszę - będzie jedynym wspomnieniem. Dlaczego właśnie ja mam wspominać? Bo gdyby ktoś ogłosił konkurs pod hasłem "komu na »Znaku« zależy", mogłabym go wygrać, oczywiście gdyby z góry wykluczyć aktualnych redaktorów pisma. Jestem wciąż - od czterdziestu kilku lat - członkiem redakcyjnego zespołu, autorką i czytelniczką.

Nieprawda! W istocie czytam "Znak" dłużej, niemal od 60 lat. Pojawił się w moim życiu w ślad za "Tygodnikiem", który wtedy umiał wskazywać tę lekturę jako logiczną konsekwencję debatowanych kwestii, jako bardziej pojemne, poważne forum dalszej wymiany myśli. Potem, przez kilka lat - 1953-56 - "Znaku" niby nie było. Podzielił los "Tygodnika", nie mógł się już ukazywać. Ale dzięki swej na wpół książkowej postaci i skupieniu na trwale...