Definiowanie owej jednolitości szło kilkoma równoległymi torami, co zresztą jest całkowicie normalne.

Można by sobie właściwie darować analizowanie opinii, których oparciem jest koncepcja jakby medyczna, że oto ludzie na ulicach ogarnięci są histerią. Rzec tu trzeba, że na gruncie publicystycznym parabola histerii u bliźnich pojawia się zasadniczo wtedy, gdy autor sam heroicznie walczy z własnymi lękami za pomocą zaklęć magicznych. Gdy inni więzną w amoczku, my tu – panie dziejku – spokojnie i na zimno przeżuwamy sobie rzeczywistość, oczywiście w oparciu o czysty rozum. Jest to równie piękna samoobrona, jak owo zachowanie kotów, które mruczą nie tylko wtedy, gdy im dobrze, ale podobno i takoż, gdy cierpią.

Nie da się ukryć, że wielu polityków kombinuje podobnie, choć idzie ta kombinacja nieco dalej i powiedzmy sobie wprost: jest nieco bardziej wulgarna. Oto opinia...