Zatelefonowała do mnie pani o miłym głosie z pytaniem co sądzę o muzyce w programach polskich stacji radiowych. Odpowiedziałem, że słabo sądzę. Dzisiaj rżysko, jutro sanfrancisko, albo odwrotnie, już sam nie wiem. Na to pani powiedziała, że dzwoni w imieniu agencji badania opinii publicznej i zanim przedstawi mi długą, szczegółową, ułożoną przez specjalistów listę pytań, chciałaby się dowiedzieć ile mam lat, jakie wykształcenie i tym podobne. Kiedy odpowiedziałem, że starszy ze mnie człowiek z wykształceniem wyższym podziękowała mi ze współczuciem za rozmowę, ponieważ ani wiek, ani wykształcenie nie predestynują mnie do zajęcia miejsca w grupie poddawanej badaniom, a więc tej, której poglądy i opinie mają znaczenie. Poczułem się nieswojo. Poczułem się tknięty bolesnym ciosem w serce, oślepiony nagłym rozbłyskiem okrutnego słońca, nagi i bezbronny w poczuciu tragizmu istnienia, niczym...