Jak wyjaśnić, że ktoś, kto zabiera się do pisania tekstu o rozprawie Dariusza Czai "Anatomia duszy", rozprawie o zawinionym przez naukę złym stanie duszy współczesnej, bierze z półki przypadkową książkę psychologiczną, otwiera ją na chybił trafił i czyta: "Racjonalna część umysłu wie, że życie nie ma, oczywiście, sensu, że nie istnieje coś takiego jak dusza, że ludzie nie zajmują w przyrodzie uprzywilejowanego miejsca, ale czy można żyć z przekonaniem, że życie jest bezsensowne?".

Prawda pokolenia

Teza jak teza, chodzi o to, jak na nią trafiliśmy. Co tu właściwie zaszło: zbieg okoliczności, Jungowska "synchroniczność akauzalna"? Dało o sobie znać "pole morfogenetetyczne" Ruperta Shaldrake'a? Przemówiła za sobą dotknięta do żywego "dusza zbiorowa" Berta Hellingera? A może po prostu, jak twierdzi Czaja, niewiara w duszę jest tak...