Diagnoza od początku zdawała mi się trudna do zakwestionowania: dostrzeżenie zasadniczo złej i pogarszającej się sytuacji młodego pokolenia nie jest dziś niczym trudnym, a kontrastowe podsumowanie projektów i inicjatyw roczników 70. (dość zresztą mgliste i mało konkretne) - niczym szczególnie odkrywczym ani konstruktywnym.

Odnoszę jednak wrażenie, że prezentacja postaw młodego pokolenia dokonuje się kosztem uwagi, jaką należałoby poświęcić możliwościom samego działania. Światopoglądowe spory wypierają dyskusję o opcjach pokoleniowej aktywności (społecznej, jednostkowej, zaangażowanej etc.). Wnuk-Lipiński słusznie zwrócił uwagę na problem dystansu, jaki dzieli model "konsumenta" od "obywatela". Rzecz w tym, by nie zatrzymywać się na klasyfikacji postaw, ale skupić na działaniach, które je konstytuują.

***

Warto przytoczyć...