Gdy Ateńczycy usłyszeli od św. Pawła o zmartwychwstaniu, jedni się wyśmiewali, a inni – odchodząc – mówili: „Posłuchamy cię o tym innym razem” (Dz 17, 32). Powód tkwi prawdopodobnie w wyobrażeniach, jakie Nowy Testament przejął z wczesnożydowskiej apokaliptyki, a które następnie przejmowało przez wieki i bez retuszu zarówno kościelne przepowiadanie, jak i chrześcijańska sztuka: że mianowicie w „dzień ostateczny [czyli ostatni] naszej rachuby czasu, przy publicznym powtórnym przyjściu Pana na ziemię, będą się otwierały groby, a zwłoki wszystkich zmarłych zostaną ożywione na nowo, tak że wtedy wszyscy ludzie będą mogli zgromadzić się przed obliczem Chrystusa Sędziego, który odczyta im wyroki, na jakie zasłużyli”.
Tymczasem jednak wielu wiernych, a także większość teologów jest przekonana, że zmartwychwstanie wyobrazić sobie możemy także inaczej niż w owym modelu masywnie cielesno...