Rok Stanisława Lema, ogłoszony w stulecie jego urodzin, dobiegł właśnie końca. Dla mnie akurat nie był to ani początek, ani koniec, bo z książkami Lema obcuję od dzieciństwa i zamierzam to czynić do końca świadomych dni. Mądry starszy brat podsuwał mi je w odpowiedniej kolejności, bym mógł z nimi dorastać. Dorastając, wracałem do już przeczytanych, odkrywając pokłady nierozpoznanych wcześniej znaczeń.

Nie wyobrażam sobie roku, w którym nie zajrzałbym do „Cyberiady”, „Wysokiego Zamku” czy „Maski”. Mizantropię i niechęć do ludzkości krzepię, sięgając po „Podróż ósmą” z „Dzienników gwiazdowych”; Ijon Tichy przeżywa w niej koszmar senny, w którym jako delegat Ziemi kandydującej do Organizacji Planet Zjednoczonych wysłuchać musi miażdżącej prawdy o naszej cywilizacji i jej paskudnych początkach. Czasem zaś zapuszczam się na dłuższe wyprawy do zdumiewającej budowli, jaką tworzy...