Matka zmarła podczas jego narodzin, w roku 1940, został po niej portret trumienny. Relacje z ojcem wcześnie się popsuły. Minęło wiele lat, ojciec już nie żyje i nagle jego zwid powraca w deszczowy wiosenny poranek. Naukowy pobyt w Paryżu wypełniony ślęczeniem w bibliotekach zmienia się w inny rodzaj wyprawy w przeszłość, w odtwarzanie własnych pradziejów, subiektywnie niemal równie odległych jak paleolit, kiedy powstawały fascynujące narratora malowidła jaskiniowe. Kim byli ci, którym je zawdzięczamy? Kim byłem kiedyś ja i moi bliscy? Co nas łączy ze „śmiertelnie zatroskanym” szkielecikiem magdaleńczyka z Les-Eyzies-de-Tayac i czemu pokazujemy ten szkielecik w muzeum, zamiast go pochować?

Andrzej Mencwel, uczony historyk kultury, dał nam książkę najbardziej w swoim dorobku osobistą. Rodzinną archeologię zdecydował się rozpisać na trzy tomy. Tom pierwszy, „Strona ojca”, stanowi...