Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Dalej tłumaczy, że sposób rozumowania prezentowany przez katechetów jest absurdalny, co oczywiste jest dla każdego, "kto odczuwa obrzęd Mszy jako sekwencję znaków obecności i świadectwa". Ze świadomością, że Autor prawdopodobnie nie chciał być uszczypliwy, pragnę zwrócić uwagę na stosowanie słowa "katecheta" w znaczeniu pejoratywnym nie tylko przez środowiska szkolne, mające - uzasadnione lub nieuzasadnione - niepochlebne opinie na temat ludzi, których spotkali, ale również przez środowiska, które postawy dzisiejszych katechetów powinny różnicować i adekwatnie oceniać.
Po skończonych studiach młody absolwent teologii, trafiający do szkoły, spotyka się z funkcjonującym stereotypem na temat podejmowanego przez siebie zawodu, z którym stoczenie walki i przekonanie jego głosicieli, że schemat nie uwzględnia złożonej rzeczywistości, okazuje się niełatwe. Dzisiejsi absolwenci studiów teologicznych podejmujący pracę w szkole to często ludzie, którzy - podobnie jak w czasie zdobywania wiedzy akademickiej - zabiegają o własne wykształcenie i intelektualną formację, którzy nie muszą specjalnie starać się o dotarcie do świata młodych ludzi, ponieważ sami są przez ten świat ukształtowani i wciąż w nim tkwią, którzy często traktują dialog jako oczywistą formę komunikowania się ze światem, także z uczniami. Ten obraz formułuję na podstawie obserwacji starań znajomych i własnych. I nie przystaje on do wizji katechety odpytującego młodzież z pytań i odpowiedzi katechizmowych, próbującego uniknąć rozmowy dzięki wyuczonym formułkom pseudoteologicznym, co w moim odczuciu zarzuca się nam we wspomnianym artykule.
Chciałabym zwrócić się z prośbą w związku z tym o niegeneralizowanie postaw nauczycieli religii i o niestosowanie synonimizacji pojęć "katecheta" - "idiota".
W tym kontekście nasuwa mi się jeszcze jedna kwestia (dotycząca w ogóle świeckich): formułowanie odmawianej w czasie liturgii modlitwy powszechnej. Pojawiające się - w związku z modlitwą o powołania kapłańskie, ale nie tylko odnośnie tego - wezwania, "aby nie zabrakło głosicieli Ewangelii", odnoszone są niejednokrotnie tylko do księży i zakonników. Uczestnicząc w takiej modlitwie, zadaję sobie pytanie: "A ja? A moi świeccy znajomi?". Czy za świeckich zaangażowanych w działalność Kościoła tenże modli się w swej liturgii? Czy brak tej publicznej modlitwy nie świadczy o niedocenianiu roli świeckich w głoszeniu Ewangelii, wbrew deklaracjom o dostrzeganiu potrzeby i wartości ich zaangażowania? Czy nie tworzy się w końcu poczucia, że aktywność kościelna jest tylko dla księży i zakonników?
Dlatego kieruję prośbę do publicystów, przynajmniej katolickich, aby używając słowa "katecheta", nie utwierdzali krzywdzących dla wielu stereotypów przez deprecjonowanie pracy i postaw nauczycieli religii, oraz do duchownych, aby wypowiadając słowa modlitwy powszechnej, dotyczące pracy dla Boga i Kościoła, wypraszali Boże błogosławieństwo nie tylko dla swojego wysiłku.
Magdalena Tomczak, absolwentka wydziału teologicznego UAM, nauczyciel religii.
