Nie jest trudno wstąpić do tej samej rzeki, zwłaszcza gdy wiosłuje się od późnej komuny i miało dość czasu, by poznać na wylot dostępne akweny; trudniej jest wstąpić do tego samego tekstu. O kajakowaniu już na tych stronach sporo pisałem, ale młodzież redakcyjna wciąż pyta o wioślarskie nowości, czy o to, jak zorganizować tygodniowy i powszechny spływ integrujący.

No właśnie, nie integracyjny, tylko integrujący – z ludźmi, z przyrodą, z bytem jako takim, z własnym ciałem, z piaskiem nabrzeżnym i sosną na skarpie, ze wszelkimi zwierzętami. Wiele jest możliwe; pióro (wiosła) jest cierpliwsze od papieru, każde jego zanurzenie powoli oczyszcza teren, czyli stajnię Augiasza, którą nosimy w głowie przez rok, żyjąc na suchym, aby do pierwszego, aby do następnego wydania, aby do następnych zakupów, do następnej kawy, whatever.

NA PRZYKŁAD TEN JELEŃ, BARDZO...