Byłem w Wielkim Poście u spowiedzi i za pokutę otrzymałem zadanie, by wziąć udział w nabożeństwie Gorzkich Żali. Co prawda, należała mi się dużo poważniejsza pokuta, ale przecież nie będę się spierał ze spowiednikiem…

No więc poszedłem, starając się skupiać nie na konkurencji między zawodzącym ludem a przyspieszającym organistą, lecz na sensie tego typowo polskiego nabożeństwa. Najlepiej oddają ów sens słowa z tzw. Pobudki: „Upał serca swego chłodzę, gdy w przepaść męki Twej wchodzę”.

Gorzkie Żale to wchodzenie z Jezusem w przepaść Jego męki, Jego cierpienia i agonii. Chciałem z rozpędu napisać, że dzieje się to z nadzieją zmartwychwstania. Ale przecież – ściśle rzecz ujmując – w tekście nabożeństwa nie ma w ogóle mowy o powstaniu Jezusa z martwych. W tej medytacji chodzi po prostu o „żałosne Gorżkiey Męki Syna Bożego (…) rospamiętywanie” – jak głosił podtytuł...