Zobaczyłam ją w windzie, przytrzymała drzwi, żebym mogła wejść.

W windzie stoi się blisko siebie.

Widziałam jej ciemne włosy upięte w niedbały kok, niebieskie oczy umalowane czarną, grubą kreską – makijaż zrobiła byle jak, chyba w pośpiechu.

Cała była jakaś pośpieszna, tym milej, że zaczekała na mnie.

Wiedziałam, kim jest, ona wiedziała, że wiem. Udawanie nie miałoby sensu.

Mogłam powiedzieć: – Więc to pani była najodważniejszą łączniczką…

Albo: – To pani lubiła zasypiać na ramieniu niemieckich oficerów…

Powiedziałam: – Była pani miłością życia Janka B.

Uśmiechnęła się uprzejmie.

Miłością, powtórzyła. Miłością… ale na rozwód dla mnie nie było go stać.

Bez goryczy mówiła. Z pogardą raczej, z politowaniem.

Do zwierzeń Janka B. dodałam podziw Marka Edelmana.

O nikim nie opowiadał z taką fascynacją…