Dla Marii Jaremy paradoksalnym ratunkiem okazała się agresywność, która „burzy zastane pojęcia i wyobrażenia, przeciwstawiając im nowe”; agresywność, ale jakże inna od dziś obowiązującej. Dla Tadeusza Kantora - „kreowanie i zarazem rozbrajanie, likwidowanie wszelkiej przestrzennej iluzji, gra stwarzanymi ciągle przestrzeniami różnych wymiarów i różnych gatunków”; gra, ale jakże inna od tej, którą ostatnio prowadzą postmoderniści. Dla Tadeusza Brzozowskiego - emocja, która zrodziła się „ze świadomości doskonałego oddzielenia własnego, prywatnego powodu, impulsu, wyobrażeniowej obsesji, od obiektywnego malarskiego przesłania”. Dla Kazimierza Mikulskiego - inny, poetycki rodzaj emocji, gdzie „każde znaczenie jest określoną jakością, zdjętą nie z jednego przedmiotu, poczętą nie w jednym klimacie, ale przynależną do wszystkich możliwych rzeczy i klimatów określonej kategorii”.

...