Pierwszą reakcją zawsze jest niedowierzanie: że on, mój przyjaciel, mógł być donosicielem. Pierwszą reakcją jest też ból i pragnienie obrony przyjaciela: że to przecież niemożliwe, to nie pasuje ani do "profilu" psychologicznego, ani tym bardziej do tego, co o nim wiemy.

Bo to rzeczywiście nie mieści się w głowie, by współpracownikiem bezpieki mógł być np. znany benedyktyn, przewodnik duchowy i autorytet, mający doskonałe kontakty także za granicą, gdzie jego krewny był ważną postacią emigracji niepodległościowej. Benedyktyn ów był na tyle wiarygodny dla Stolicy Apostolskiej, że ta w pewnym momencie posłała go jako tajnego emisariusza na Litwę (wtedy w ZSRR), by dokonał tam inspekcji podziemnego Kościoła. Udając turystę, benedyktyn objechał podziemne klasztory, spotykał się z duchownymi, którzy w skrajnych, sowieckich warunkach podtrzymywali wiarę.