I

 Nie twierdzę, że ona z niepoczytalnego głodu miłości wędrowała do swych nieszczęśników, choć kto wie, kto wie. Była tak zmarznięta, że i takie ciepło ją grzało. Nawiasem: śniła mi się tej nocy. Po raz pierwszy od rozstania, a może w ogóle po raz pierwszy. Jazda jakaś, na wskroś pociągowa, się odbywała. Było ciasno w przedziale, ktoś naprzeciw niej siedzący nagle porwał płaszczyk, co na kolanach go trzymała, i powiedział, rozpościerając – jak możliwe są takie dziury i takie prześwity? A ona z całą gwałtownością sztuczne swoje i faktycznie dziwne futerko natrętowi odebrała i miała we śnie najprawdziwsze swoje ruchy, nagłe i porywcze, i było mi tak ciężko, że wolałem się nie budzić. I spałem dalej w apartamencie 308 w hotelu Francuskim w Krakowie. Był pogodny początek pogodnego dnia, nad miastem mgły się unosiły, słychać było stukot końskich kopyt. Za kilka...