Tylko nieliczni mają okazję przeżyć w życiu taką niedzielę, jakiej doświadczył Jahfrann. W swoim centrum dowodzenia, otoczony trzema komputerami, analizował najnowsze dane. Gdy na ekranie wyświetliło się 50 proc., odepchnął się od biurka, zagarnął do tyłu kręcone włosy, zaplótł ręce na karku i znieruchomiał. Także w Kolumbii w tej chwili zapadła cisza. Tam, gdzie padał deszcz, tam, gdzie było gorąco, i tam, gdzie za kilka dni miał spaść śnieg – wszystko zastygło.

Ciszę, która na chwilę sparaliżowała kraj, przerwał dźwięk klaksonów. „Gustavo Petro jest prezydentem!” – krzyknął Jahfrann. Zza okna docierał huk. Połowa i pół procent Kolumbijczyków trąbiła z radości. Pozostałe 47 proc. w ten sposób wyrażało gniew i strach. Tylko nieliczni wstrzymali oddech i czekali na bieg wydarzeń.

Pasmo niespodzianek

W Kolumbii wszystko jest możliwe. To, co jeszcze niedawno było...