Wezwania do przystosowywania metod do uczenia online idą na marne, gdy uczelnie wymuszają uczenie synchroniczne, czyli reprodukowanie ćwiczeń/wykładów w sali za pomocą komputera. Co więcej, z moich doświadczeń wynika, że studenci bronią się rękami i nogami przed samodzielnym poszukiwaniem odpowiedzi na zadane pytania i najbardziej cenią sobie tych wykładowców, którzy dostarczają wiedzę przetrawioną i przygotowaną do modelu 3 x Z. Korelacja satysfakcji z nauczania z osiągniętymi wynikami też brzmi dwuznacznie, bo może sugerować, że najbardziej satysfakcjonujący są niewymagający wykładowcy, którzy np. zamiast egzaminu zadają prace pisemne i przymykają oczy na ich ewidentną niesamodzielność lub plagiaty.

dobrze brzmią propozycje przekształcania przestrzeni uniwersytetu, jednak pamiętać trzeba, że istnieją różnice w relacjach bezpośrednich i zapośredniczonych ekranem... dodam tylko, że też panikuję i mam ogromną tremę przed prowadzeniem zajęć online:-)))

Z obrzeży tematu. Nauczycielka dyktująca przez internet dwie strony A5 do zapisania w kajecikach. Tutaj jesteśmy.

autor nie zwrócił uwagi na jeden, w mojej ocenie kluczowy aspekt edukacji online - na motywacje do pracy nad zdobyciem wykształcenia, która w edukacji online jest jeszcze bardziej istotna; tryb online pozwala bowiem łatwiej niż dotychczas udawać, że się uczy/studiuje; obecnie nie są problemem metody i narzędzia kształcenia - tego mamy dużo, a tryb online daje ogromne mozliwości; pewnym problemem mogą być jedynie kwalifikacje części nauczycieli akademickich, ale dla nich dydaktyka zawsze była uciążliwym "michałkiem"; głównym problemem jest motywacja uczących się; sięgając po przykłady podane przez autora - ostatnie wyjście na kawę ze studentami, w celu nieformalne podyskutowania, miałem kilkanaście lat temu, gdy studiowali jeszcze absolwenci liceów ze starą maturą; ostatnie dyskusje na spotkaniach studenckich kół naukowych miałem niewiele później; na dyżury studenci przestali przychodzić w momencie zastąpienia tradycyjnego indeksu protokołami w USOS; obawiam się, że opisana przez autora zmieniająca się rzeczywistość nie oddaje istoty problemu - skoro przyjmujemy na uczelnie (na większość kierunków) wszystkich chętnych, w większości tych, którzy w realiach końca wieku XX kończyliby edukację na zawodówce lub technikum, to przynajmniej nie miejmy złudzeń, o co tym młodym ludziom chodzi - o kompetencje pozwalające dostać dobrze płatną pracę lub po prostu o papierek, który uspokoi pracodawcę co do tego, że kandydat do pracy przynajmniej potrafi czytać i pisać; miejmy świadomość faktu, że większość studentów nie jest zainteresowana klasycznym studiowaniem, czyli poznawaniem teorii; współczesna rzeczywistość, zarówno gospodarcza, jak i społeczna nie wymaga od nich znajomości teorii, lecz skutecznego wykonywania zadań; tryb online nie zmieni motywacji młodych ludzi, ale może ułatwić kształcenie ukierunkowane na kompetencje (zdolność do wykonywania zadań);