W normalnym kraju rząd, jeżeli dochodzi do wniosku, że jakaś sfera życia społecznego, na przykład finanse publiczne, funkcjonuje źle, określa kierunki zmian i zleca stosownemu ministrowi przygotowanie programu reformy. Stosowny minister, w ciszy gabinetu, wraz z podległym mu aparatem urzędniczym oraz ekspertami taki projekt przygotowuje. Po uzyskaniu politycznej akceptacji rozpoczyna się kampania propagandowa. Poszukuje się sojuszników politycznych, gotowych poprzeć zmiany i podejmuje starania o przychylność mediów i elit opiniotwórczych.

Tak jest na świecie. My mamy Grzegorza W. Kołodkę, wyznawcę pewnej wizji czy też „filozofii” ekonomii. W istocie prostej i dającej się łatwo streścić: „Grzegorz W. Kołodko jest genialny i dzięki jego geniuszowi gospodarka rozwija się wspaniale, a ludzie żyją (coraz) dostatniej”. Ponieważ jednak istnieje pewna słaba strona tej koncepcji, ta...