Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Ta część nowego – choć zapowiadanego już od dawna, np. w oficjalnym programie partii z 2014 r. – otwarcia największej partii opozycyjnej pozostała jakby w cieniu innych spraw. Trudno się dziwić: propozycje emerytalne (obniżenie wieku przechodzenia na zawodowy spoczynek), ekonomiczne (podwyższenie kwoty wolnej od podatku do 8 tysięcy) czy społeczne (obietnica specjalnego zasiłku w wysokości 500 złotych na drugie i każde kolejne dziecko) wpłyną bezpośrednio na stan kasy państwowej. Nawet jeśli wierzyć wyliczeniom PiS – przedstawiciele partii twierdzą, że media oraz niektórzy eksperci nierzetelnie wyliczają koszty ich propozycji – tylko te trzy obietnice mogą nas kosztować blisko 40 miliardów złotych…
Propozycje edukacyjne Prawa i Sprawiedliwości kasy państwa w takim stopniu zapewne nie obciążą – mogą za to wprowadzić do systemu chaos, którego skali nie jesteśmy sobie w stanie dzisiaj wyobrazić. Co proponuje PiS? Odejście od obowiązku szkolnego dla 6-latków oraz – zakładający likwidację gimnazjów – powrót do „starego” systemu organizacji szkolnictwa, z ośmioklasową podstawówką i 4-klasową szkołą średnią. Obie propozycje wsparte są na mitycznych założeniach. Za nic też mają argumenty stojące tak za wprowadzeniem wcześniejszego obowiązku szkolnego, jak i (wiele lat wcześniej) – wprowadzenia gimnazjów.
Zapowiedź „uwolnienia” 6-latków od szkół odbywa się od lat pod hasłem: „dajmy wybór rodzicom”. To jedno z bardziej bałamutnych haseł, jakie udało się wprowadzić do medialnego obiegu twórcom akcji „Ratuj Maluchy” (Karolinie i Tomaszowi Elbanowskim) – a w ślad za nimi politykom opozycji. Hasło to sugeruje, jakoby nigdy wcześniej obowiązek szkolny nie istniał – został dopiero wymyślony przez pomysłowych urzędników sterowanych przez koalicję PO-PSL. Otóż istniał, tyle że w innej formie: dotyczył 7-latków. A za jego korektą stały – niezależnie od nieudolności i chaosu, jakie towarzyszyły i towarzyszą wprowadzaniu zmian – poważne argumenty. Wśród nich jeden, który powinien być bliski partii Jarosława Kaczyńskiego – ten równościowy. Przepaści między edukacyjnym kapitałem dzieci bogatych rodziców z dużych miast i tych biednych z prowincji zasypać się nie da, ale wcześniejszy obowiązek szkolny (i – o czym warto pamiętać – przedszkolny, w wieku 5 lat) może przynajmniej te różnice niwelować.
Z kolei pomysł rozprawienia się z gimnazjami ma inny, powtarzający się przy niemal każdej okazji, refren. To krucjata przeciw „strasznym szkołom”, w których hula przemoc, agresja, i które w dodatku nie mają żadnego uzasadnienia dydaktycznego. Problem w tym, że ani jedno, ani drugie twierdzenie nie ma pokrycia w rzeczywistości. Agresja szkolna to wcale nie w pierwszej kolejności problem gimnazjów (patrz: raporty Instytutu Badań Edukacyjnych, które dowodzą, że problem jest poważniejszy w… podstawówkach), zaś walor gimnazjów – poza niewątpliwymi wadami tego rozwiązania, o których warto dyskutować – został udowodniony chociażby przy okazji ogłaszanych regularnie wyników międzynarodowych pomiarów kompetencji nastolatków PISA (pomiarów, które pokazują sukces edukacyjny młodych Polaków – wedle wielu komentatorów pokłosie właśnie wprowadzenia szkół gimnazjalnych).
O gimnazjach i sześciolatkach warto dyskutować. I warto pamiętać, że kolejne – proponowane przez PiS – zmiany w tych obszarach nie są przede wszystkim zmianami dotyczącymi samej jakości szkół. Bardziej ich struktury organizacyjnej, czyli „opakowania”. Są zmianami, które niewiele dadzą, poza kolejnym gigantycznym bałaganem organizacyjnym, frustracją części nauczycieli i rodziców, a także dobrym samopoczuciem „reformatorów”.
