Andriej Zwiagincew, począwszy od debiutanckiego „Powrotu” (2003), z powodzeniem łączy rozmaite skale. Twardy realizm niepostrzeżenie przechodzi u niego w biblijną przypowieść, społeczna satyra w filozoficzny traktat (patrz „Elena” czy „Lewiatan”), a każde niemal ujęcie w obiektywie Michaiła Kriczmana, z którym reżyser pracuje od samych początków, nabiera dodatkowego znaczenia. To dlatego oglądając filmy rosyjskiego reżysera już zawczasu wkładamy okulary zapraszające do innego wymiaru. Tak jest i tym razem, w przypadku nagrodzonego w Cannes i nominowanego właśnie do Oscara filmu „Niemiłość”, który niedawno wszedł do naszych kin.

Tytuł oznacza chorobę genetyczną, przenoszoną nieświadomie na kolejne pokolenia. Z powodu chronicznej niemiłości dwunastoletni Alosza któregoś dnia znika z domu. Czy jest to próba ukarania rodziców, zajętych utarczkami i romansami na boku, czy może...