Przy stanie 11:10 dla Björna Borga, w czwartym meczbolu w tie-breaku i szóstym w całym finale turnieju tenisowego Wimbledon 1980, piłka odesłana przez Johna McEnroe’a zawadziła o siatkę. Zawahała się (niczym w kluczowej scenie filmu Woody’ego Allena „Match Point”) i spadła jednak na stronę Borga. Więc grali dalej, jeszcze kilkanaście punktów. McEnroe wyciągnął się z otchłani i wdrapał na zwycięskie 18:16, wybroniwszy w sumie siedem piłek meczowych. Doszło do piątego seta, annały tylko na to czyhały.

Gdyby piłka nie przeturlała się szczęśliwie dla McEnroe’a, Borg wygrałby turniej w czterech setach i można przypuszczać, że legenda o najbardziej niezwykłym finale Wielkiego Szlema by nie powstała. I o najbardziej niezwykłym tie-breaku w dziejach tenisa. Niemal pół godziny gry złożonej z krótkich, elektrycznych spięć, bez chwili przerwy, bez oznak tryumfu po każdej piłce i...