Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
4 sierpnia Benedykt XVI spotkał się z ministrantami z 17 krajów europejskich. Wśród 53 tys. przybyłych 60 proc. stanowiły dziewczęta i kobiety. "Drogie ministrantki i drodzy ministranci! (...) Wielkodusznie służcie Jezusowi obecnemu w Eucharystii! (...) Macie szczęście, że możecie przeżywać z bliska tę niepojętą tajemnicę!" - powiedział Papież.
W marcu Scaraffia wsławiła się na łamach "L’Osservatore Romano", półoficjalnego dziennika Watykanu, stwierdzeniem, że większa obecność kobiet w "sferach decyzyjnych" Kościoła mogła zapobiec "bolesnemu i haniebnemu" pedofilskiemu skandalowi wśród księży. Ponieważ, pisała, bardziej prawdopodobne jest, że kobiety nie nabrałyby wody w usta i stanęły w obronie krzywdzonych. Zasugerowała, że sytuacja dojrzała do przeprowadzenia praktycznych zmian. "Chodzi nie tylko o problem sprawiedliwości społecznej, o »równe możliwości«, ale bardziej o to, że Kościół ryzykuje, iż nie wykorzysta [kobiecych] talentów o wielkim znaczeniu".
Scaraffia podkreśliła, że ministrancka obecność przy ołtarzu "zawsze była rozumiana jako służba, ale także jako przywilej, ponieważ prowadzi ona do serca liturgicznej celebracji, w przestrzeni ołtarza, do bezpośredniego kontaktu z Eucharystią. Wykluczenie dziewcząt z tego wszystkiego - tylko z przyczyny płci - zawsze mocno ciążyło i świadczyło o głębokiej nierówności w ramach katolickiego wychowania". "Dla dziewcząt - napisała - wejście w przestrzeń ołtarza oznacza koniec uważania ich płci za nieczystą, oznacza możliwość dostępu do tego formacyjnego doświadczenia o nadzwyczajnej wadze w religijnym wychowaniu".
Dopuszczenie kobiet do służby ołtarza to owoc Soboru Watykańskiego II. Kościół wyraźnie postanowił to w 1994 r., gdy Jan Paweł II zatwierdził odpowiedni dokument Kongregacji Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, stwierdzający "Kanon [nr 230 Kodeksu Prawa Kanonicznego] dopuszcza możliwość pełnienia funkcji liturgicznych przeznaczonych dla świeckich, także przez kobiety, ale nie nakazuje wprowadzania takiego zwyczaju. Decyzja należy do każdego biskupa diecezjalnego, który powinien zasięgnąć opinii Konferencji Episkopatu". Watykańska dykasteria powtórzyła to stanowisko w dokumencie "Redemptionis Sacramentum" (2004 r.). W Polsce rzadko można zobaczyć dziewczęta przy ołtarzu. Biskupi części diecezji nie wyrazili na to zgody.
W 2001 r. kard. Jorge A. Medina Estévez, prefekt Kongregacji Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, w liście do jednego z biskupów tak zinterpretował watykańskie rozporządzenia: "Nie jest wymagane, aby kapłani w jakiejś diecezji korzystali z ministrantek, ponieważ »idąc za wzniosłą tradycją, stale jest bardzo wskazane, by dopuszczać do służby przy ołtarzu młodzieńców«. (...) Przez te inicjatywy (...) od niepamiętnych czasów budzone są przyszłe powołania kapłańskie".
Czy rzeczywiście można mówić o zakończeniu nierównego traktowania obu płci, gdy w Kościele nie wymaga się korzystania z posługi ministrantek? S. Małgorzata Borkowska za teologiczny fundament ministrantury uznając powszechne kapłaństwo wiernych, pisała kiedyś na tych łamach: "Jeśli się wierzy w powszechne kapłaństwo wiernych tzw. »świeckich« - to nie ma absolutnie żadnych logicznych podstaw, by wśród tych wiernych przeprowadzać jakiekolwiek podziały".
