Z ciekawością czekałam na polemikę Karola Maliszewskiego z manifestami Igora Stokfiszewskiego ("TP" nr 10 i 11), wiedząc, jakie było jego wzburzenie wobec próby "zha!artowienia" świadomości literackiej czytelników, o którą w tych tekstach pokusił się nasz lokalny Majakowski. Teraz czytam i z radością odkrywam, że Maliszewski użył argumentów, których ja też bym użyła: że marksistowska retoryka, nachalny postulat płaskiego mimetyzmu, że o zaangażowanej prozie, o której z pasją mówiono kilka lat temu, teraz nie słychać, że przykłady przystrzyga się do postulowanej tezy, że to wpuszczanie twórczości w kanał ideologiczny. A jednak coś nie gra: zarzuty zanadto są oczywiste, tezy Maliszewskiego dotyczące współczesnej poezji zaś grubo ciosane, tak jakby "czkawka po Lukacsu" zamieniła się w "czkawkę po Stokfiszewskim".

Polemika pomiędzy Stokfiszewskim i Maliszewskim...