W Poniedziałek Wielkanocny, niepomny przestróg matki, która od dziecka ostrzegała mnie, żebym nie uprawiał sportu, bo się zmęczę, wsiadłem na mój błyszczący od nowości rower i pomknąłem chyżo w siną i drżącą od niepewności dal. Jeszcze do niedawna byłem dumnym i nostalgicznym posiadaczem niezawodnego pojazdu pod niezbyt wyrafinowaną nazwą Rekord 10, na którym zadawałem szyku od podstawówki. Gdy jednak po latach udręczania ciała i umysłu przez czytanie i pisanie niezrozumiałych książek zostałem wreszcie profesorem krakowskiej uczelni, postanowiłem dla lepszego samopoczucia odmienić swój status społeczny i przesiadłem się z komunistycznej kolarzówki na szwajcarskie cudo z zawrotną ilością kombinacji przerzutkowych i dynamem wpuszczonym w przednią piastę.

Wychowałem się w mieście, gdzie rower stanowił najczęściej przepustkę do sportu, w którym rzeczywiście o...