W szkole nie lubiłem „Lalki”. Brnąłem przez nią boleśnie, z oporami. I wydawało mi się, że unosi się z niej jakiś szarawy, posępny opar. Że rozgrywa się ona gdzieś w matni albo – to pewniej – w głębi kamiennej pustyni, w Karakorum odartym z naturalnego życia. A jej słowa smakowały niczym popiół, niczym pył – gorzki, zimny i suchy. I nie wierzyłem jakby w rzetelność i żywotność jej postaci. Raczej miałem je za widma, za fantomy, za pałuby czy kukły. Tak zdawały mi się bezcielesne, tak wyzute z tchnienia i krwi...
Z różnych pewnie to było względów, wtedy dla mnie niejasnych, niezbyt jeszcze świadomych. Dzisiaj, po lat dziesiątkach, kiedy czas, umykając w nicość, czyli w wieczność, zleczył boleść tamtej niedobrej lektury (Tempus fugit, aeternitas manet – powie Bolesław Prus w tytule jednego z najważniejszych, najstraszliwszych rozdziałów), a dojrzalsze czytanie, niczym łaska...