Wraz z nim odeszły idee kształtujące muzykę współczesną w czasie jej największych, najbardziej radykalnych przemian – powojennych awangard.
Boulez ogarnął swoją działalnością siedem dekad, w pewnym sensie dominując nad drugą połową wieku, jak dominował nad francuskim życiem muzycznym przynajmniej od lat 70. Przez 75 lat – od kiedy w 1945 r. jako 20-letni młodzieniec pojawił się w Paryżu – komponował, organizował, walczył o swoje poglądy (radykalnie atakując wszystko, co związane było z przeszłością i tradycją, jak na francuskiego, rewolucyjnego intelektualistę w latach powojennych przystało), wreszcie dyrygował – z czego stał się znany najszerzej i bezdyskusyjnie. To ostatnie zajęcie, choć wydawało się do niego nie pasować (interpretator cudzej muzyki? I to muzyki z przeszłości?), zyskało mu błyskawiczne uznanie, a w końcu usytuowało go w pozycji bodaj ostatniego z wielkich...