Gdy w roku 1871 Karol Darwin opublikował długo wyczekiwaną książkę „O pochodzeniu człowieka”, stało się jasne, że nasi odlegli przodkowie musieli przypominać małpy człowiekowate – takie jak szympansy, orangutany, goryle czy gibony. Darwin przekonywał, że cechy obecne u nas – m.in. anatomiczne i psychologiczne, przejawiające się w naszym sposobie życia – znajdujemy też w szczątkowej formie u małp. Właśnie ta ciągłość miała świadczyć, że ludzie wyewoluowali tak jak wszystkie inne gatunki: na drodze drobnych modyfikacji, kumulujących się przez wiele pokoleń pod wpływem naturalnej selekcji.

Teoria Darwina miała jedną poważną wadę. Wynikało z niej, że w przeszłości musiały występować bardziej prymitywne formy człowieka, łączące cechy małpie i ludzkie, z których my w końcu wyewoluowaliśmy. Jednak za jego życia nikt nie odnalazł śladów takich stworzeń.

Narodziny paleontologii...