Autor Dziejów Apostolskich ukazuje, jaką konkretną postać przybierało w posłudze Apostołów budowanie nowej jedności w Duchu Świętym. Jeszcze niedawno, komentując rozmowę Jezusa z Samarytanką przy studni Jakuba, św. Jan pisał: "Żydzi bowiem i Samarytanie unikają się nawzajem" (J 4, 9). Ta wzajemna niechęć miała głębokie korzenie, skoro na kartach Księgi Mądrości Syracha określano jednoznacznie mieszkańców Samarii jako "głupi naród przebywający w Sychem" (Syr 50, 26). Tymczasem działanie łaski Ducha Świętego pozwalało przezwyciężyć absurdalne przepaści płynące z uprzedzeń. Wyzwalając z zadawnionych antagonizmów, prowadziło do budowania nowej wspólnoty inspirowanej Chrystusową wizją duchowej jedności. Animozje przeszłości znikały, gdy posługa Słowa i łaski zespalała się w budowie nowego świata, świadcząc, że nadeszła już godzina czcicieli w Duchu i Prawdzie (J 4, 23n).