Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Owszem, można się zastanawiać, czy członkowie komisji powinni udostępniać mediom swoje robocze warianty raportu końcowego, nim powstał i został ogłoszony jego ostateczny tekst (i tak jest jasne, że będzie zawierał także część pt. zdania odrębne). Wersje te bowiem zawierają opinie wciąż dyskutowane w samej komisji (przykładem postawiony w opracowaniu Tomasza Nałęcza wniosek, jakoby nie było podstaw do postawienia komukolwiek - w tym żadnej z osób pełniących funkcje publiczne - zarzutu niedopełnienia obowiązku zawiadomienia organów ścigania o popełnieniu przestępstwa przez Lwa Rywina). Więcej: przynoszą też teorie nie oparte na dowodach i nie potwierdzone przez rozwój wydarzeń, a wynikające ze spekulacji bądź - co byłoby jeszcze gorsze - z politycznych uprzedzeń i kalkulacji (podejrzenia Jana Rokity, jakoby 22 lipca 2003 r. po konfrontacji w gabinecie Leszka Millera, przedstawiciele “Gazety Wyborczej" zawarli z reprezentantami rządu i SLD nieformalny układ, na mocy którego w zamian za korzystne dla spółki Agora rozwiązania w ustawie o radiofonii i telewizji Adam Michnik miał nie upublicznić nagranej przez siebie taśmy-dowodu korupcyjnej propozycji złożonej w imieniu “grupy trzymającej władzę" i mającej przynieść korzyści także rządzącej partii oraz premierowi).
Tyle że od początku było oczywiste, że skoro sejmowa komisja śledcza została powołana wedle parytetów partyjnych, to trudno będzie uniknąć politycznych elementów w pracy i zachowaniach jej członków. Prognozy te się potwierdziły także - o czym teraz premier Miller jakoś zapomina - także w przypadku przedstawicieli SLD. Lecz dla oceny prac komisji najważniejsze jest co innego: udało się jej ustalić wiele znaczących faktów i zgromadzić wiele ważnych dowodów. Okazała się zatem skuteczniejsza niż prokuratura. Ponadto tak się składa, że dla oceny afery Rywina znaczące mogą być także reakcje zainteresowanych na błędne nawet hipotezy. Więcej: to dzięki komisji w sprawie co rusz pojawiają się nowe materiały dowodowe - ostatnio są nimi dokumenty i listy, które usiłowała usunąć ze swojego komputera Jakubowska. Świadczą one, że wysocy Jakubowska, Lech Nikolski i Włodzimierz Czarzasty złożyli, mimo przysięgi, fałszywie zeznania i że wbrew temu co utrzymywali istniał nieformalny spec-zespół kierujący manipulacjami podczas prac nad nowelizacją ustawy o RTV.
Premier się myli: to nie komisja śledcza się ostatnio kompromituje. Kompromitujące jest to, co dzieje się wokół Jakubowskiej i innych współpracowników premiera. A bliskie kompromitacji jest, że szef rządu nie reaguje. I zastanawiające.
