2 kwietnia, tuż po zachodzie słońca, nad Watykanem unosiła się łuna światła. 120 tysięcy świec płonęło w dłoniach ludzi skupionych na modlitwie. Z okna ostatniego piętra Pałacu Apostolskiego spoglądał Papież. Okryta czerwonym płaszczem postać wydawała się nieco mniejsza niż zwykle. Klęczał. W prawej ręce trzymał różaniec. Przesuwał paciorki w rytm odmawianych po łacinie Ave Maria. Czasem - czego nie kryły rozstawione na placu kamery - zatrzymywał wzrok na gwieździstym niebie. Patrzył, jak nad kopułą Bazyliki Św. Piotra zataczały krąg trzy mewy, wyraźnie "prowadząc" za sobą czwartą. Ta ostatnia, tuż po zakończonym różańcu, zniżyła się nagle, przelatując kilkakrotnie nad głowami tłumu. Tuż przed 21.37 Benedykt XVI energicznie wstał. Wyciągnął w geście przyjaźni ręce do zgromadzonych na placu. W odpowiedzi uniosły się tysiące świec. Papież od razu rozpoczął przemówienie.