„Kabaret warszawski” Krzysztofa Warlikowskiego w jego Nowym Teatrze składa się z dwóch części. Pierwsza oparta jest na dramacie Johna van Drutena „I Am a Camera” (który był podstawą dla filmu „Kabaret” Boba Fosse’a) – druga czerpie z filmu „Shortbus” Johna Camerona. Pierwsza część przenosi nas w czasy Republiki Weimarskiej, druga – do współczesnego Nowego Jorku. W tym zestawieniu ma się przeglądać dzisiejsza Warszawa. W przedpremierowych wywiadach Warlikowski porównywał czasy Republiki Weimarskiej ze współczesnością, mówiąc o nasilających się faszystowskich tendencjach – jego najnowszy spektakl jest trampoliną dla tej politycznej tezy. O ile tezie nie da się niczego zarzucić, o tyle sposób, w jaki została wyłożona, budzi więcej wątpliwości niż entuzjazmu.
PENIS I PRZEMOC
Zacznę od entuzjazmu. Jest to entuzjazm dla tego, co w „Kabarecie...