Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Ale jak każdy medal i Złoty Medal ma dwie strony. A zatem pytanie: czy czystość gatunkowa, skromne (przywołuję określenie Katarzyny Popowej-Zydroń) i pozbawione rysów indywidualizmu interpretacje starczą na kompozytorów innych niż Chopin? Blechacz reprezentuje pianistykę naturalną, uczciwą i autentyczną, ale niedopuszczającą odstępstw od tekstu i stylu na rzecz głębszego wyrazu. Nie do pomyślenia są tu innowacje techniczne Horowitza, porywy temperamentu Argerich czy nawet młodzieńczy entuzjazm Zimermana z czasów Konkursu (nie mówiąc o barbarzyńskich pomysłach Pogorelicia). Indywidualność? Tylko “wpisana" w partyturę, w zgodzie z intencjami kompozytora.
O ile chętnie zaakceptujemy Chopina pozbawionego interpretacyjnych naleciałości wynikających bądź z niezrozumienia, bądź z rozbuchanej, nieokiełznanej osobowości wykonawcy, o tyle pozbawiony ostrych konturów i ładunku emocjonalnego Liszt nie brzmi przekonująco. Nawet pomimo fajerwerków technicznych. I choć Blechacz na Olimpie już zasiada, coś (szkoła, zmęczenie materiałem, młody wiek) nie pozwala mu wznieść się na wyżyny sztuki pianistycznej, poruszyć najczulszą strunę duszy, być ponad...
Stylistycznie jednak radzi sobie doskonale. Zasadniczy romantyzm muzyki Schumanna i różnorodny charakter wariacji Szymanowskiego uchwycił znakomicie. Pięknie brzmi utrzymana w dość wolnym tempie druga część “Sonaty g-moll" Schumanna - Andantino. Bardzo szlachetne, ujmujące prostotą i powściągliwością jest “Światło księżyca" z “Suite bergamasque" Debussy’ego - tu przydaje się umiejętność malowania dźwiękiem, kunsztowne, finezyjne wykończenie frazy. Są chwile, kiedy muzyka dyskretnie przenosi nas w świat Verlaine’a i Maeterlincka. Te przebłyski geniuszu pozwalają wierzyć, że Blechacz pozwoli sobie kiedyś rozwinąć skrzydła. Pozostaje tylko życzyć, by złoto zbytnio mu nie ciążyło.
