Naiwnie załóżmy, że ożywczy ferwor dyskusji o zawartości listy lektur obowiązkowych skłoni nasze dzieci do czytania. Decyzja Ministerstwa Edukacji Narodowej o wykreśleniu utworów uchodzących dotąd za filar szkolnego kanonu z jednej strony "śmieszy", z drugiej "przestrasza", zaś w dłuższej perspektywie - jeśli się utrzyma (w co jednak wolno mi nie uwierzyć) - może również "tumanić". Jakkolwiek usunięcie z kanonu dzieł Goethego, Kafki, Conrada, Witkacego, Herlinga-Grudzińskiego jest zarazem spektakularne i zdumiewające, to waloru symbolicznego całej tej kampanii przydaje zwalczanie Gombrowicza Sienkiewiczem i vice versa. Dlaczegóż tak bardzo chcą włodarze naszej oświaty polską szkołę dosienkiewiczyć i odgombrowiczyć? Widzę w tym znamię batalii przeciw akceptowanemu dotąd wzorcowi kształcenia humanistycznego i zastąpienia go innym paradygmatem - mniej humanistycznym, za to bardziej nostalgicznym, tromtadrackim, ograniczającym, archaicznym. Mimo rozmachu akcji, nie wróżę jej jednak skuteczności. Ale po kolei...