Nigdy nie zapomnę tego poranku, kiedy moja teściowa
zapadła w otchłań morfinowego snu,

wlokących się godzin poza tym zwyczajnej niedzieli,
gdy wstąpiła do krainy, która nie była prawdziwym snem,

tylko niebiesko-sinym stanem pół-świadomości,
gdzie się chroniła przed cierpieniem.

Przez cały jasny poranek dawaliśmy sobie znaki
i rozmawialiśmy przy niej, nad jej wychudzonym ciałem

podpartym poduszkami, podczas gdy w oczywisty sposób
zbliżał się koniec jej życia na tej planecie.

A ona oddychała z trudem, trudziła się
w tym nie-śnie, dryfowała,

nie wiadomo dokąd - i nagle nie mogłem wytrzymać
ani chwili dłużej. Zbliżyłem się do niej

i zacząłem mówić zachłystując się słowami
bez żadnych pytań, nie bardzo wiedząc, co robię....