W artykule "Poezja a demokracja", inicjującym dyskusję o kondycji poezji polskiej "powstałej na przełomie lat 90. i pierwszej dekady nowego wieku", Igor Stokfiszewski proponuje traktować teksty poetyckie jako "bogate źródło wiedzy o mechanizmach kultury kształtowanej w ramach projektu liberalnej reformy". Podkreśla przy tym, że dysponujemy już "językami ukazującymi przemiany społeczne w łonie demokracji w całej ich złożoności", a co za tym idzie, możemy zrezygnować "z języków metafizycznych, egzystencjalnych, metapoetyckich, które dominowały w minionej dekadzie". Co prawda krakowski krytyk nie nazywa po imieniu tych "nowych języków", które, jego zdaniem, są dużo skuteczniejsze w interpretowaniu najnowszej poezji i mówieniu o niej, ale wolno chyba do nich zaliczyć krytykę genderową, queerową czy badania kulturowe. W końcu są to metodologie zorientowane, tak czy owak,...