Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Jednym słowem Piotr zdaje się mówić: Co wy ode mnie chcecie? Ja nic nie wiem, niczego nie widziałem, o niczym nie słyszałem. To opisane przez Mateusza Ewangelistę wydarzenie zazwyczaj określane jest jako zaparcie się świętego Piotra. Zresztą sam Pan Jezus mówi, że Piotr się go wyprze, gdyż razem z pozostałymi Apostołami zwątpi w Jezusa.
Tak stoi napisane w lekcjonarzu. To wypieranie się znajomości z Jezusem często rozumie się jako zdradę. W tym miejscu warto jednak zauważyć, że istnieją inne przekłady Pisma, które zdają się odsłaniać przyczyny takiego zachowania Apostołów i nie tylko. Mówi się w nich o tym, że Piotr i pozostali „doznają” urazy, a więc czują się urażeni, razi ich, rozczarowuje to, co Jezus robi, i to, co się z Nim dzieje. Podobnie rzecz ma się z Judą z Iskariotu. Na przykład w interlinearnym przekładzie Nowego Testamentu jest mowa nie o zdradzie, ale o wydaniu Jezusa i o tym, który ma Go wydać. Nazywając jednoznacznie Judę zdrajcą, osądzamy go, natomiast mówiąc o nim, że jest tym, który wydał Jezusa wrogom, stwierdzamy fakt, sąd zostawiamy Temu, który jako jedyny zna całą prawdę.
Wyobraźmy sobie jednak taką oto historię. Ot, choćby z lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku. Mamy stan wojenny, jednego dnia aresztuje milicja kogoś, z kim całymi tygodniami drukowaliśmy oczywiście nielegalnie materiały Solidarności. Następnego dnia milicja przychodzi po nas i bierze na przesłuchanie. Już pierwsze pytanie dotyczy tego, czy mieliśmy coś wspólnego z wczoraj aresztowanym naszym towarzyszem. Ależ skąd, odpowiadamy, nigdy w życiu na oczy go nie widziałem, i tak dalej... Jak więc ocenić takie zachowanie? Czy takie wypieranie się i zapieranie to przejaw tchórzostwa? Czy jest to zdrada? A może nie, takie postępowanie nie jest, a już na pewno nie musi być ani zdradą, ani przejawem braku odwagi, ani nawet zaparciem się kogokolwiek. Przeciwnie, jest zachowaniem rozumnym, niepotrzebującym żadnego usprawiedliwienia. Wiadomo, zgodnie z prawem, oskarżony może bezkarnie kłamać. No tak, ale tu chodzi o Jezusa, o mistrza i przyjaciela, wreszcie – co najważniejsze – o Boga i wieczne zbawienie!
Co by nie powiedzieć, to trzeba przyznać, że Piotr, wypierając się Jezusa, postąpił racjonalnie, zgodnie z prawem. Dlaczego więc zamiast się cieszyć, gorzko płacze? Na to pytanie Piotr odpowie za kilka dni, a odpowie już w zupełnie innym stylu. Bez butnej dumy, bez zadufania, bez świecenia w oczy wszystkim wokół swoją gorliwością. Na pytanie Jezusa o to, czy Piotr Go kocha, Apostoł odpowiada: „Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham”. Ty wiesz, bo ja... nie nam dalej dociekać. Najlepiej w miejsce Piotra Apostoła wstawić siebie i spojrzeć na swoje więzi z Jezusem. O jednym wszak można mówić: o tym, że człowiekowi do szczęścia nie wystarczy postępowanie zgodne z prawem, nie wystarczy też sama najgorętsza wiara i praktyki religijne. Trzeba jeszcze czegoś więcej. Czego?
