Większość dotychczasowych operowych doświadczeń Krzysztof Warlikowski wywodził z eksperymentów na scenie teatru dramatycznego. Kolejne inscenizacje perełek teatru muzycznego stanowiły odpryski głównego nurtu artystycznego. Dlatego szukał w librettach podobnych tematów, mierzył się z tymi samymi traumami, a postaci obdarzał cechami tożsamymi z bohaterami jego spektakli teatralnych. Jednak mimo wielu elementów wspólnych, nietrudno było zauważyć, że w operze reżyser czuł się nieswojo, zbyt uwierała go dyscyplina muzycznego czasu, ograniczała wyraźnie definiująca emocje muzyka, nie odpowiadało mu schematyczne libretto z namalowanymi grubą kreską bohaterami. Stąd częste w operze u Warlikowskiego zatrzymanie się w pół drogi. Stąd też liczne nieporozumienia na operowej scenie, wchodzenie w konflikt z treścią kompozycji, osadzanie akcji w niezrozumiałych kontekstach, szukanie na...