Nie, nie jest tak, że każdy polityk, który przekracza próg kościoła, to wyrachowany cynik. Przeciwnie: jest nawet coś wzruszającego w nieporadności neofitów, kiedy usiłują się poprawnie przeżegnać czy przyklęknąć. Bywa, że owa nieporadność to tylko próba naśladowania tych, którzy na msze chodzą w każdą niedzielę. Pokracznie więc wyglądają te przykucnięcia, przedziwne gesty rąk, mające oznaczać, że się „przeżegnuję”.
Po drugiej stronie ołtarza i przed nim też różnie bywa. Weźmy za przykład sytuację, w której prezbiter ukazuje Hostię i kielich. Rozum podpowiada, że gdy ktoś pokazuje coś innym w dobrym celu, trzeba na to patrzeć, podziwiać, cieszyć się. W kościołach natomiast wierni – zwłaszcza ci starsi – pochylają w takiej chwili głowy. Żeby nie powiedzieć: chowają je pod ławkę, żeby tylko na Hostię nie patrzeć.
Trudno też pojąć, dlaczego prezbiterzy i diakoni z takim...