Nakarmić duszę

Jednym słowem, chcą „zatroszczyć się o głodnego” i pocieszyć „człowieka zgnębionego”. Jeszcze milej słucha się Jezusa, gdy mówi, że to właśnie my jesteśmy solą ziemi i światłem dla świata. Niestety, mniej miło się robi, kiedy do wypowiedzi Izajasza i Jezusa dołoży się kontekst.

Zanim prorok Izajasz zacznie pocieszać lud Boży i namawiać do prowadzenia życia bardziej moralnego, najpierw przypomina ludowi jego występki i grzechy. Mówi, że owszem, lud gorliwie stara się być blisko Boga i poznać jego wolę. To prawda, że Izraelici dużo poszczą i umartwiają się, opasując włosiennicą z sierści wielbłądziej. Oczywiście unikają innych przyjemności, zwłaszcza wszelkiej wesołkowatości – zwieszają głowy jak trzcina. Izajasz mówi jednak, że te pobożne praktyki mają się nijak do reszty ich życia, gdyż poszczą i jednocześnie wykorzystują swoich pracowników, sprzeczają się i kłócą, fizycznie i moralnie znęcają nad innymi. A potem się dziwią, że Bóg nie odpowiada na ich modlitwy. „Nie pośćcie tak – mówi prorok – jeśli chcecie, aby wasz głos był słyszany w górze”.

Podobnie mówi Jezus. Ukazując uczniom zachwycającą prawdę o ich roli w świecie, o tym, że są i mają być tymi, którzy nadają światu smak i piękno, przestrzega ich przed zwietrzeniem, a więc utratą tych właściwości, które nadają myślom i uczynkom rys szlachetności. Tego typu degradacja prowadzi bowiem do, jak by to powiedział Jan od Krzyża, pychy religijnej. Człowiek nabiera przekonania, że do bycia dobrym chrześcijaninem wystarczy mnożyć praktyki religijne. Wystarczy się w nie jak najmocniej zaangażować, zwłaszcza uczuciowo. Tyle tylko, że wspomniany Jan od Krzyża takie zachłanne poszukiwanie przeżyć religijnych nazywa obżarstwem duchowym. Gdzie więc szukać wyjścia z nieszczęsnego zamotania w sprawy skądinąd dobre?

Franciszek mówi, że Apostoł „Piotr był zasmucony, iż Pan po raz trzeci go zapytał: Czy mnie miłujesz? Ból i wstyd. Człowiek wielki, Piotr, a grzesznik. Pan dał mu poczuć, podobnie jak i nam, że wszyscy jesteśmy grzesznikami. Ale problemem nie jest to, że się jest grzesznikiem. Problem pojawia się wtedy, gdy nie żałujemy za grzechy, nie wstydzimy się tego, co zrobiliśmy... A Piotr ma wstyd, ma pokorę, nieprawdaż? Piotr był grzesznikiem, ale nie człowiekiem zepsutym, zdeprawowanym. Wszyscy jesteśmy grzesznikami, to prawda, ale nie bądźmy zdeprawowani”. Z tego wynika, że prawdziwym światłem świeci nie ten, kto sądzi o sobie, że jest słońcem, ale ten, kto wie, że jest ciemnością, i dlatego ma odwagę; patrzy prosto w oczy temu, co się dzieje wokół niego i w nim. Owszem, chcąc nie chcąc, ulega swoim słabościom, ale nawet nie próbuje usprawiedliwiać ich tylko dlatego, że to jemu właśnie się przydarzają. Mój grzech jest moim grzechem, a nie cnotą tylko dlatego, że mój. Dlatego trzeba pamiętać o Apostole Pawle: „Bracia, przyszedłszy do was, nie przybyłem, by błyszcząc słowem i mądrością dawać wam świadectwo Boże. Postanowiłem bowiem, będąc wśród was, nie znać niczego więcej, jak tylko Jezusa Chrystusa, i to ukrzyżowanego”.

Ukrzyżowanego to znaczy niemającego nic innego do dania, jak tylko siebie. Tak jak to się dzieje, powinno dziać, w małżeństwie, w zakonie, w kapłaństwie i wszędzie tam, gdzie żyją ludzie. Prezenty to za mało jak na ludzkie życie.