W Księdze Rodzaju czytamy, że Bóg (przynajmniej tak to jest we francuskim tłumaczeniu Biblii Chouraquiego) na koniec każdego dnia, patrząc na to, co zrobił, wykrzykiwał: "Jakże to piękne!". Skoro Stwórca nie potrafi się powstrzymać od pochwalenia się przed sobą samym swoim szczęściem, to może nasze pokorne i pobożne utyskiwanie na naszą niedoskonałość jest niczym innym jak małodusznością? Albo jeszcze gorzej: skutecznym sposobem usprawiedliwiania lenistwa?

Co jednak jest ową wspaniałością Jerozolimy, z powodu której to miasto stanie się najistotniejszym punktem odniesienia dla wszystkich myślących i poszukujących swego miejsca pod niebem? Tą wspaniałością według Barucha jest Bóg Izraela, który nie siedzi gdzieś w zaświatach, w bezpiecznym niebie, gdzie nie docierają żadne ziemskie głosy i odgłosy - lecz Bóg prowadzący swój naród z sobie właściwą...