Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
W Księdze Rodzaju czytamy, że Bóg (przynajmniej tak to jest we francuskim tłumaczeniu Biblii Chouraquiego) na koniec każdego dnia, patrząc na to, co zrobił, wykrzykiwał: "Jakże to piękne!". Skoro Stwórca nie potrafi się powstrzymać od pochwalenia się przed sobą samym swoim szczęściem, to może nasze pokorne i pobożne utyskiwanie na naszą niedoskonałość jest niczym innym jak małodusznością? Albo jeszcze gorzej: skutecznym sposobem usprawiedliwiania lenistwa?
Co jednak jest ową wspaniałością Jerozolimy, z powodu której to miasto stanie się najistotniejszym punktem odniesienia dla wszystkich myślących i poszukujących swego miejsca pod niebem? Tą wspaniałością według Barucha jest Bóg Izraela, który nie siedzi gdzieś w zaświatach, w bezpiecznym niebie, gdzie nie docierają żadne ziemskie głosy i odgłosy - lecz Bóg prowadzący swój naród z sobie właściwą sprawiedliwością i miłosierdziem. Jest tym, który nie zważa na to, co z Nim wyprawiamy, nie zważa na żadne wyrządzane Mu krzywdy, pozostaje niezmienny w swym do nas nastawieniu. Co bowiem oznacza bycie miłosiernym, jeśli nie to, że mimo odrzucenia nadal kocha się tego, kto naszą miłością gardzi?
Tą wspaniałością Izrael podzielił się ze wszystkimi narodami, stąd jest ona i naszym, chrześcijan, Kościoła, skarbem. Jeśli więc dzisiaj staje przed nami Jan Chrzciciel, to pewnie po to, by przypomnieć chrześcijanom o zapomnianych skarbach. Zapomnianych często nie ze złej woli czy szczególnej przewrotności - ale z pobożności właśnie.
Jeśli na przykład przeraża nas kryzys dzisiejszego Kościoła i zaczynamy szukać przyczyn takiego stanu rzeczy, może jednak warto przypatrzeć się największemu z proroków, ale nie zatrzymywać się wyłącznie na jego ubraniu i diecie. W tym człowieku wciąż płonie ogień, zachwyt tym, co nadchodzi. Jan nie szuka bezpiecznego schronienia w przeszłości, nie osłania się wyidealizowaną opończą założycielskiego mitu, lecz żyje tym, co przynosi dzień dzisiejszy. Dlatego dzisiaj możemy powiedzieć, że to nowe go nie zawiodło. Przeciwnie, w tym, co nowe, odnalazł spełnienie starego i drzwi do przyszłości.
