Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
9 PAŹDZIERNIKA 1921
Tadeusz Różewicz urodził się w Radomsku jako czwarte z pięciorga dzieci Władysława Różewicza i Stefanii Marii z Gelbardów. W Radomsku zdał małą maturę, tam również jeszcze przed wojną debiutował na łamach prasy młodzieżowej.
1943–44
Walczył w oddziałach leśnych Armii Krajowej (pod pseudonimem „Satyr”).
1944
Wydał swój właściwy debiut literacki, „Echa leśne”, wspólnie z bratem Januszem, który później zginął z rąk Niemców.
1945–48
Mieszkał w Krakowie, gdzie studiował historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Związał się wtedy z neoawangardową II Grupą Krakowską, do której należeli m.in. Tadeusz Kantor, Jerzy Nowosielski, Andrzej Wróblewski i Andrzej Wajda.
1949–68
Mieszkał w Gliwicach, gdzie pracował jako kierownik literacki powołanego przezeń wspólnie z Wojciechem Pszoniakiem Studenckiego Teatru Poezji „STEP”. W tym okresie Różewicz napisał m.in. „Kartotekę”, która znajduje się w repertuarach teatrów na całym świecie.
1956–58
Podróżował m.in. do Mongolii, Francji i Chin, dzięki czemu zyskał przydomek „poety wędrownego”.
1968
Przeprowadził się do Wrocławia, gdzie staraniem redakcji miesięcznika „Odra” i Związku Literatów Polskich otrzymał przydział na mieszkanie przy ul. Glinianej 53. Później przeniósł się do kamienicy przy ul. Januszowickiej 13, a ostatecznie do domu przy ul. Promień 16.
1975
Premiera „Białego małżeństwa” rozpoczęła wielką serię legendarnych przedstawień Teatru Współczesnego we Wrocławiu. Współpraca pisarza z Kazimierzem Braunem, który wyreżyserował łącznie 19 sztuk do tekstów Różewicza, zapoczątkowała Drugą Reformę Teatru.
1976
W pamiętnej homilii na Skałce prymas Stefan Wyszyński nazwał spektakl Jerzego Grotowskiego „Apocalypsis cum figuris” oraz „Białe małżeństwo” Tadeusza Różewicza „obrzydliwością i świństwem”.
1991
Nadano Różewiczowi doktorat honoris causa Uniwersytetu Wrocławskiego.
1994
Uhonorowano go niemiecką Główną Nagrodą Kulturalną Śląska.
1996
Został odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi dla kultury narodowej.
1997
Przyznano mu Nagrodę Polskiego PEN Clubu im. Jana Parandowskiego.
2000
Uzyskał order „Ecce Homo”, polskie odznaczenie kościelne, za „odkrywanie mrocznej strony świata, pełnego chaosu i podziałów”.
2000
Zdobył Nagrodę Literacką „Nike” za książkę „Matka odchodzi”.
2008
Wręczono mu w Strasburgu Europejską Nagrodę Literacką za tomik „Nauka chodzenia / Gehen lernen”.
2008
Otrzymał Wrocławską Nagrodę Poetycką „Silesius” za całokształt twórczości (pierwszy laureat), przyznawaną podczas festiwalu Port Literacki Wrocław. (Fundatorem nagrody jest miasto, a jej nazwa pochodzi od śląskiego poety barokowego Angelusa Silesiusa).
2009
Został odznaczony Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.
2011
Wyróżniono go tytułem „Kreator Kultury”, nagrodą specjalną tygodnika „Polityka”. Uzasadnienie jury: „Za wierność poezji i sobie. Za świadectwo dane kilku kolejnym epokom oraz pytania, które włączyły polską literaturę i teatr w europejską debatę o najważniejszych doświadczeniach współczesnego człowieka”.
2011
Otrzymał Dolnośląską Nagrodę Kulturalną „Silesia” Sejmiku Województwa Dolnośląskiego dla twórcy, którego dzieła w sposób szczególny wnoszą wkład w rozwój kultury Dolnego Śląska, promują region w Polsce i poza granicami kraju.
24 kwietnia 2014
Poeta zmarł we Wrocławiu. Został pochowany na cmentarzu przy kościele ewangelickim Naszego Zbawiciela w Karpaczu Górnym.
Pożegnanie odbyło się w kaplicy cmentarnej na wrocławskim Kiełczowie, Mszę św. żałobną odprawił i homilię wygłosił opolski abp senior Alfons Nossol.
