Emor

Siedem tygodni, a dokładniej: 49 dni trwa okres nazywany Omer, czas dzielący święto Pesach i święto Szawuot. W parszy Emor znajduje się nakaz liczenia tych dni i wygłaszania co wieczór odpowiedniego błogosławieństwa: "Błogosławiony jesteś Ty... który uświęciłeś nas swoimi przykazaniami i nakazałeś nam liczenie Omer". Wspólnota wiernych zbliża się do święta ofiarowania Tory; jest w tym oczekiwanie i pragnienie Księgi Życia. Pesach jest świętem wyzwolenia spod władzy Faraonów, a w Szawuot Żydzi otrzymali Torę i stali się narodem powołanym do służenia Bogu.

Powstała ok. 1300 r. "Księga Nauczania" wyjaśnia, dlaczego Żydzi mają liczyć te dni: "Cały sens istnienia ludu żydowskiego zawiera się w Torze. Zaistniał dla Tory. By mógł otrzymać Torę na Synaju, został wybawiony z niewoli egipskiej i mógł opuścić ziemię Faraonów. Właśnie dlatego otrzymaliśmy nakaz liczenia dni od Pesach do Szawuot, aby wyrazić swoją radość oczekiwania dnia Ofiarowania Księgi... Tęsknimy do tego dnia, jak tęskni niewolnik, który liczy dni do swego wyzwolenia".

Powinien to być czas weselenia się. Tymczasem jest odwrotnie: to czas żałoby, bo w tym okresie, w powstaniu Bar Kochby przeciw rzymskim okupantom, zginęło 24 tysiące studentów wielkiego rabina Akiwy. Dlaczego śmierć tych tysięcy jest pamiętana i czczona od dwóch tysiącleci? Rabi Akiwa był najwybitniejszym z mędrców w czasach powstawania Talmudu. Przyszłość nauczania judaizmu pozostawała w rękach jego uczniów, a z ich śmiercią została w dużej mierze utracona. Gdyby nie ocalało pięciu studentów, w ogóle mogłoby ustać badanie Tory. Dzięki Bogu Tora ocalała, ale utraciliśmy wiedzę tysięcy badaczy i nigdy nie będzie jej można odzyskać. W okresie żałoby, jak nakazuje tradycja, wierni nie powinni strzyc bród, mają trzymać się z daleka od muzyki i nie wolno im zawierać małżeństw.

Pesach i Szawuot dzieli nie tylko 7 tygodni. Dzielą je również duchowe poziomy. Wyjście z Egiptu było wydarzeniem, które nie wymagało szczególnego wysiłku ze strony Żydów. Biernych unosiły i prowadziły Boskie siły, a duchowość spływająca z Niebios wystarczyła, by wędrujący Żydzi rozumieli poszczególne zdarzenia. Jak tłumaczył rabin z Góry Kalwarii, Izraelici uciekli z Egiptu przed swoimi prześladowcami, ale również przed złymi skłonnościami, jakie ich w niewoli opanowały. Inaczej już było z ofiarowaniem Tory. Nie było ono cudem, który, jak rozstąpienie się Morza Czerwonego, wymagał jedynie biernego uczestnictwa. Dar Tory wymagał aktywnej współpracy i udziału ludzi. Musieli okazać się otwarci na Księgę i jej pragnąć.

Omer jest czasem przygotowań duchowych i łącznikiem między tymi świętami. Symbolizuje okres, w którym zwierzęca część naszego "ja", zdobywająca w egipskich ciemnościach przewagę, zostaje wysublimowana i wyniesiona - poprzez medytację i modlitwę - na wyższy poziom. Szawuot - święto Tory, a także pierwszych zbiorów - ma być momentem, w którym nasze "ja" zatraca się w uwielbieniu Boga. Chodzi o codzienny rytm modlitwy, wyznaczony przez trzy wydarzenia: wyjście - drogę - przybycie.

Rabini mówili: w każdym pokoleniu, każdego dnia, każdy człowiek powinien w sobie dostrzegać tego, który wychodzi z Egiptu. Dlatego na początek porannych modlitw dziękuje się Bogu i uznaje swoją małość. Po tym następuje Psalm Pochwalny, modlitwa "Słuchaj Izraelu" i błogosławieństwa. To moment zastanowienia i duchowego skupienia. Przez medytację obudzone zostają emocje i miłość do Boga. Ta część modlitw odpowiada okresowi odliczania Omer.

Na koniec przychodzi moment całkowitego wyciszenia, odłączenia się od samoświadomości. Dokonuje się to w modlitwie zwanej Amida, w której wierny staje przed Bogiem niczym niewolnik przed panem, jak ktoś pokorny i niemy, komu brakuje słów. Powiadamy: "O Panie, otwórz moje usta". To moment, w którym - powiadają chasydzcy mistrzowie - odczuwamy wszechobecną, wszechmocną obecność Boga i to On podsuwa nam słowa i myśli, jakie mamy przyjąć i wypowiedzieć.