Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
W Walii śniegu spadło rzeczywiście sporo, gdzieniegdzie aż 30 centymetrów, ale w większości kraju ledwie zabieliły się trawniki i drogi. To wystarczyło jednak, by sparaliżowane zostały większe i mniejsze drogi, koleje i lotniska. Odwołane loty, kilkadziesiąt tysięcy pasażerów ze zrujnowanymi planami, rodzice, zmuszeni wziąć dni wolne, by zająć dziećmi po zamknięciu szkół. I przede wszystkim – wielka dyskusja, czy to atak zimy okazał się tak niespodziewany, czy też brytyjski hart ducha jakoś zmalał.
Noc z poniedziałku na wtorek była najzimniejszą w tym roku. W angielskim hrabstwie Shropshire przy granicy z Walią odnotowano minus 13 stopni Celsjusza, leżało tam aż 18 centymetrów śniegu. W reszcie kraju temperatura też spadła poniżej zera, drogi w wielu miejscach były oblodzone. Tymczasem wciąż jeszcze niewielu Brytyjczyków decyduje się na zimowe opony – przez większość zimy można obyć się bez nich. Kiedy jednak spadnie śnieg lub pojawią się oblodzenia, podróże i transport okazują się wielkim problemem. Właśnie obawą, że nauczyciele nie dotrą do pracy oraz bezpieczeństwem uczniów, motywowano decyzję o zamknięciu setek brytyjskich szkół. W Birmingham, najbardziej dotkniętym przez śnieg dużym mieście, zamknięto wszystkie z nich. Na ulice nie wyjechały też śmieciarki, a pielęgniarki do szpitali dowozili tam na ochotnika szczęśliwi posiadacze samochodów z napędem na cztery koła.
Gdy zamarzała Tamiza
Bezpieczeństwa na drogach nie należy lekceważyć, jednak kłopoty z poradzeniem sobie z umiarkowanymi opadami śniegu wzbudzają wśród Brytyjczyków spore emocje. Bo przecież w przeszłości bywały bardziej śnieżne zimy, a pokolenie obecnych 50-latków skwapliwie przypomina, że nawet jak brnęli w śniegu po kolana, to nikt ich z lekcji nie zwalniał. Co więcej, ślizgali się dla zabawy po lekcjach, przewracali i nikt ich nie powstrzymywał, bojąc się złamania zasad BHP (i ewentualnej sprawy w sądzie o odszkodowanie). W krajach skandynawskich pociągi i autobusy jeżdżą przez całą zimę, a lotniska radzą sobie ze śnieżnymi zawieruchami. „Wychowujemy słabeuszy”, „To narodowe upokorzenie” – twierdzą jedni. „Niech Kanadyjczycy czy Szwedzi nas nie pouczają” – oburzają się inni.
Rację mają wszyscy. Brytyjczycy radzą sobie ze śniegiem gorzej niż Finowie, bo po prostu na wyspach brytyjskich zdarza się on znacznie rzadziej. Ale skoro jednak czasem się zdarza, to służby publiczne pewnie powinny być na to przygotowane. Opowieści z przeszłości o wielkich śniegach też są prawdziwe, bo zimy kiedyś były inne. I to nie w czasach Henryka VIII, gdy zamarzała Tamiza i zdarzało mu się jeździć po niej saniami, ale całkiem niedawno. I ludzie byli do tych zim przyzwyczajeni.
Według Met Office, jeszcze w latach 1961-1990 w styczniu w Londynie śnieg padał przeciętnie przez 5 dni. Jednak w okresie 1981-2010 było to już tylko około dwóch i pół dnia. Co nie znaczy, że raz na jakiś czas nie należy spodziewać się „śnieżnej bomby” nawet w brytyjskiej stolicy.
Na marginesie, w nocy z poniedziałku na wtorek Tamiza znów zamarzła – na małym odcinku w Oxfordshire, ale był to ewenement. W Pangbourne, jednym z urokliwych miasteczek w sąsiednim hrabstwie Berkshire, zamarznięte było jednak tylko błoto na ścieżce prowadzącej w stronę rzeki. W chłodne i słoneczne popołudnie dorodne gęsi wyszły z wody na brzeg i przechadzały się po zielonej trawie. Biały puch został jeszcze tylko w niektórych ogródkach i na łąkach. Do świąt pewnie nie przetrwa.
Patrycja Bukalska z Berkshire
