Kino i choroba

O niepełnosprawności intelektualnej czy zaburzeniach rozwojowych nie przeczytamy w eleganckich magazynach dla "kobiet z klasą" ani w tabloidowym rynsztoku. Ułomności tego typu nie pasują do wspólnej socjologicznej fotografii. Są zbyt niepojęte, niespecjalnie fotogeniczne, trudno przyswajalne. Nie radzimy sobie z tym problemem, nie potrafimy go nawet nazwać. Najczęściej zatem milczymy. Z tego milczenia rodzi się alienacja i wyobcowanie konkretnych ludzi - o których istnienie upominają się przede wszystkim bliscy, ale także psychologowie oraz artyści (w Polsce, od wielu lat, robi to Artur Żmijewski). Filmy w rodzaju wchodzącego na polskie ekrany

"Ja też!" (2009) Antonia Naharro i Álvara Pastora oraz "Na imię ma Sabine" (2007) Sandrine Bonnaire powinny być lekcją obowiązkową dla wszystkich, którzy pozwolili...