Pytania i spekulacje są jednak nieco inne, dużo poważniejsze aniżeli w przypadku sporów o karykatury proroka. Dlaczego Benedykt XVI powołał się akurat na słowa Manuela II Paleologa, skoro ich nie akceptuje? Czy reakcja świata islamu wynika z niezrozumienia przesłania papieskiego, czy też z tego, że zrozumiano je aż za dobrze? Czy cytowanie cesarza Bizancjum, kiedyś przecież świetnego państwa chrześcijańskiego, które zostało ostatecznie zmienione w muzułmańską Turcję, nie jest sygnałem alarmowym dla zeświecczonych Europejczyków, ale też - pośrednio - dla muzułmanów, że są granice, których przekroczyć nie mogą? Czy ta wypowiedź nie wpisuje się w działania papieskie, jakoby niechętne dialogowi z innowiercami, których przykładem była chociażby audiencja udzielona Orianie Fallaci niekryjącej swej niechęci, a nawet nienawiści do wszystkiego, co muzułmańskie? I wreszcie: jak się to...