Zazwyczaj wpadał po zmroku, na godzinkę, kiedy dzieci już spały, a my mieliśmy chwilę na odpoczynek. Bezwzględny, brutalny, zepsuty do szpiku kości, kanalia, morderca i dziwkarz. Niby targany wątpliwościami i depresją, ale z bardzo dobrze ustawioną busolą, która wskazywała przede wszystkim na pieniądze, dobro rodziny i mafii.
Jak to się stało, że zżyliśmy się z nim oboje, że stał się wyczekiwanym gościem w naszym domu, że tyle o nim rozmawialiśmy, że znamy na pamięć fragmenty poszczególnych odcinków, że informacja o jego niespodziewanej śmierci w hotelowym pokoju w Rzymie (co za puenta, swoją drogą) tak nas poruszyła?
Jak strasznie by to nie brzmiało, Tony Soprano stał się częścią naszej rodziny jak żaden inny bohater filmowy. Podejrzewam, że w tym poczuciu straty nie jesteśmy osamotnieni – James Gandolfini wykreował postać gangstera wszechczasów, wywracając nasze...