Zawierzeni Słowu

Słowa testamentalne, wypowiedziane do ludzi, którym Apostoł ostatecznie zleca odpowiedzialność za losy wiary i „całego stada, nad którym zostali ustanowieni biskupami” (por. w. 28), z całą świadomością, że „już go nigdy nie zobaczą” (w. 38). Słowa ostatnie.

Paweł zawierza (grec. paratithemi; łac. commendo) ich Słowu łaski Boga. Właśnie tak: ich – Słowu. Nie odwrotnie. Choć formuła odwrotna również nie byłaby pozbawiona sensu – więcej: z całą pewnością byłaby prawdziwa. Słowo Boga jest przecież zawierzone Kościołowi. Kościół ma obowiązek go strzec jako powierzonego sobie depozytu – ma je wykładać, strzec poprawności jego interpretacji, odpowiadać na pytania, które rodzą się z jego lektury. I tak odczytujemy Słowo Boga w Tradycji i w posłuszeństwie Nauczycielskiemu Urzędowi Kościoła (Magisterium Ecclesiae). Pięknie to kiedyś wyraził Hans Urs von Balthasar: „To nieprawda, że bez Kościoła nie mielibyśmy odpowiedzi na nasze istotne pytania; przeciwnie, mielibyśmy ich za dużo…”.

Testamentalne stwierdzenie św. Pawła zaleca – jako zasadniczą (fundamentalną!) i pierwotną – inną relację między Kościołem a Słowem: to Kościół jest powierzony Słowu – i winien się w tym powierzeniu zadomowić, odnaleźć, bezpiecznie poczuć, poddać się Mu w głębokim zawierzeniu – przyjąć w odniesieniu do siebie Jego (Słowa) dyscyplinę! Bez poddania się Słowu – w pełnym, wewnętrznym zawierzeniu – bez przylgnięcia do Niego – czy będzie Go mógł w autentyczny sposób strzec? A zresztą: po co? Dla kogo? Skoro nie miałoby Ono stanowić dla niego samego (dla Kościoła) właściwego – tak naprawdę jedynego (!) – klucza do interpretacji człowieka i świata, przeszłości, teraźniejszości i wieczności?

Słowo Boga jest w Kościele, ale jest także ponad Nim – jest rzeczywistością, która Go przerasta i wyprzedza. I nie tylko jako „zbiór prawd objawionych” zadany człowiekowi do odkrycia i zastosowania. Nie! Słowo Boga jest – i to podkreśla Paweł w swym „testamencie” dla starszych Efezu – Słowem Łaski. Nie jest teorią, abstrakcją, literą. Jest mocą. Duchem! Siłą. Dynamizmem. Miłością. Czynem. Jak mówi Izajasz: wypowiedziane przez usta Boga – nie wraca doń bezowocne, zanim wpierw nie dokona tego, co chciał, i nie spełni pomyślnie swego posłannictwa (por. Iz 55, 11). Powierzając się Słowu Boga, Kościół powierza się mocy Bożej – działaniu Bożemu, a nie jedynie spójności swojego własnego wykładu powierzonego sobie Słowa. Stąd rodzi się poczucie bezpieczeństwa, jakiego nie może nikomu z nas dać jakość teologicznej spekulacji.

Ważne jest to zwłaszcza wtedy, gdy jesteśmy wezwani zawierzyć – powierzyć się – Słowu, które nie przystaje do ludzkich kalkulacji i definicji tego, co rozsądne i właściwe. Które może być przyjęte jedynie w decyzji „zaparcia się siebie”, w pełnym zaufaniu do Słowa, które prowadzi mnie, dokąd nie chcę.