„To zupełnie jak mój pies” – słyszy matka chłopca z ust lekarki badającej jego zdolności psychomotoryczne. W tym momencie niepełnosprawny Mateusz zostaje zredukowany do wiązki prostych odruchów. Jeśli film rozpoczyna się taką sceną, a nosi tytuł „Chce się żyć” i w dodatku inspirował się prawdziwą historią pokazaną wcześniej w znanym dokumencie Ewy Pięty „Jak motyl” (2004), domyślamy się, że wspomniana pani doktor popełnia sromotną pomyłkę. Nawet jeśli Mateusz nie potrafi mówić i cierpi na całkowity paraliż kończyn, nie jest zwierzęciem ani tym bardziej rośliną, jak przepowiadano zaraz po jego urodzeniu. I wiadomo z góry, że film Macieja Pieprzycy będzie konsekwentnie starał się to udowodnić.
Mając w pamięci niezliczoną liczbę filmowych tytułów dokonujących podobnego procesu „uczłowieczania”, oczekujemy od polskiego reżysera, że nie pójdzie przetartym szlakiem. Że nie sięgnie po...