Był początek lat 80., jej kariera jeszcze na dobre się nie zaczęła, a „New York Times” już okrzyknął ją najlepszą i najbardziej popularną performerką pokolenia. Laurie Anderson te słowa z pewnością ucieszyły, ale też nie zrobiły na niej większego wrażenia. Przez życie idzie bowiem z pogodnym dystansem, który skraca jedynie na scenie, gdzie bezustannie podejmuje ryzyko, zadaje pytania i testuje najnowsze technologie. Muzykę słyszy wszędzie – swój pierwszy utwór skomponowała na samochodowe klaksony. W jej kolejnych zaskakujących próbach odbija się słynna myśl jednego z jej mentorów – Johna Cage’a: „Nie mogę zrozumieć, dlaczego ludzie boją się nowych idei. Ja boję się tych starych”.
Niewątpliwą zasługą Anderson jest umiejętność nadawania swoim eksperymentom ciepłego, przyjaznego oblicza. Choć w jej pracach próżno doszukiwać się koniunkturalizmu, nierzadko podejmują one dialog z...